Književnost - Drama apsurda

Drama apsurda - predstavlja dramski rod koji je nastao sredinom dvadesetog veka. Rodonačelnici ovog žanra su Beket, Jonesko, Žene, Adamov. Nastaje u posleratnoj klimi, a ima korene u filozofiji egzistencijalizma, čiji su bitni postulati: nepostojanost vrednosti, odsustvo komunikacije, dvosmislenost osećanja, otuđenost - apsurdnost egzistencije.

Drama apsurda - ona je potpuna suprotnost klasičnoj drami jer redukuje ili potpuno ignoriše sve one strukturne elemente koji čine dramu. Jedini dramski elementi su likovi i scena na kojoj deluju. Nema radnje, te osnovne supstance drame - ni početka, ni trajanja ni razrešenja, nema sukoba koji doprinose razvijanju radnje i ispoljavanje junaka, nema jasnog vremena, onog društvenog, nema karaktera - likovi nisu individualizovani ni tipizirani, oni su antiheroji - ne zna se ko su, ni odakle su, ni šta žele.

Pojam drame apsurda ili antidrame, odnosno kazališta apsurda odnosi se na grupu dramatičara koji su se u književnosti pojavili oko 1950. godine. Unatoč tome što se nikada nisu deklarirali kao škola ili pokret, ono što im je svima zajedničko je stajalište o položaju čovjeka u modernom društvu. Začetnikom tzv. pokreta poznati je pisac Albert Camus. Upravo je Albert Camus taj položaj u svom poznatom djelu Mit o Sizifu nazvao apsurdnim.

Kazalište apsurda se pojavljuje kao krajnje ostvarenje kazališnog modernizma – kao visoki modernizam autorefleksivnog umetničkog jezika. Drama apsurda u potpunosti je napustila zakonitosti klasične drame stare preko dva milenijuma. Naziv je i proistekao iz njene sadržine: apsurdni su joj likovi, apsurdne su situacije, iskazi su apsurdni. Apsurd je proizvod načina kazivanja ili prikazivanja u kome se ne otkriva nikakav smisao, odnosno nameće se besmisao - ono što je kazano ili prikazano je čista besmislica, odnosno ruganje smislu iz apsurdnih slika se ne može dokučiti ništa jer su one same po sebi apsolutni besmisao. Apsurdno kazivanje, slike i likovi predočavaju nelogičnost, nerazboritost, nerazumnost i ludilo sveta i života. Anti-drama je potpuna suprotnost klasičnoj drami jer redukuje ili potpuno ignoriše sve one strukturne elemente koji čine dramu. Jedini dramski elementi su likovi i scena na kojoj deluju; nema radnje, te osnovne supstance drame, ni početka ni trajanja ni razrešenja; nema sukoba koji doprinose razvijanju radnje i ispoljavanje junaka; nema jasnog vremena, onog društvenog; nema karaktera - likovi nisu individualizovani ni tipizirani; oni su antiheroji, ne zna se ko su, ni odakle su, ni šta žele....

Kritičar Martin Eslin je skovao termin kazalište apsurda, u svom eseju iz 1960. godine, a kasnije je izdao knjigu pod istim imenom. Objavio je predstave koje su bazirane na temi apsurda, slično kao Alber Kami, koji ovaj izraz upotrebljava u eseju Mit o Sizifu iz 1942. Apsurd je u ovim komadima predstavljen u obliku čovekove reakcije na svet bez smisla ili kao čovek kojim se upravlja kao marionetom od strane nevidljivih spoljašnjih sila. Iako se izraz primenjuje na širok spektar predstava, postoje neke opšte karakteristike koje su zajedničke za većinu komada: komedija koja se meša sa tragičnim i stravičnim slikama, likovi koju su uhvaćeni u beznadežnim situacijama, primorani da ponavljaju besmislene radnje; dijalog pun klišea, igra reči i gluposti; zavere koje se ciklično ili apsurdno ponavljaju; parodija ili bežanje od realizma i koncepta „dobro napravljena igra".

Dramski pisci čija se dela uglavnom označavaju kao kazalište apsurda su: Semjuel Beket, Ežen Jonesko, Artur Adamov, Žan Žene, Harold Pinter, Tom Stopard, Fridrih Direnmat, Fernando Arabal i Edvard Olbi.

Georg Kaiser zaslužan je za pravu umjetničku afirmaciju nove drame.

Eugene Ionesco i njegova drama Stolice pripada kazalištu apsurda. Uz njega najpoznatiji autor drame apsurda je i Samuel Beckett. Kazalište apsurda nastavlja se na avangardnu dramu.

Obilježja antidrame (kazališta apsurda)

1. prekid s realističkim i naturalističkim kazalištem – nema iluzije stvarnosti
2. logički dramski tijek i sukob su izostavljeni
3. negiraju se kategorije vremena i prostora
4. ne postoji psihološki, produljeni, logički dijalog; postoji antikomunikacija
5. svijet se promatra i tumači kroz ironiju, grotesku
6. commedia dell' arte – utjecaj vidljiv u oblikovanju likova koji podsjećaju na maske
7. monolog, pantomima, prenaglašena gesta

________________

Književnost - Drama apsurda

Drama - Da bih uopšte mogao pričati o Teatru Apsurda moram prvo obuhvatiti i objasniti Dramu i njene karakteristike. Prevedeno sa grčkog jezika, drama znači radnja. Ona obuhvata sve književne vrste namijenjene izvođenju na pozornici, a koje svoj pravi smisao dobivaju u pozorišnoj predstavi. Drame su književna djela posebno oblikovana tako da sadrže opis likova s naznakom nekih njihovih osobina, dijelove teksta koje glumci izgovaraju na pozornici i dijelove koji služe samo kao uputa glumcima i redatelju, a nazivaju se didaskalijama.

Karakteristika drame - U drami nisu nužni opisi i pripovijedanje, nego glavne dijelove čini govor glumaca. Fabula dramskog teksta se ne pripovijeda, već se postiže izmjenom dramskih situacija. Dijalog (razgovor među likovima) i monolog (izlaganje jednog lika) bitna su sredstva književnog oblikovanja drame. Dešavanje na pozornici proizlazi iz djelatnosti likova. Drama ima svoj početak, sredinu i završetak. Podjeljena je na činove i prizore, a zanimanje publike potiče neki sukob ili zaplet koji se na kraju razrješava. Taj sukob izaziva stalnu napetost koja je pokretač radnje i zanimanja publike, a oni proizlaze iz suprotstavljanja likova.

Razvoj i historija drame

Antička Grčka - Pozorište je nastalo u staroj Grčkoj, iz rituala koji su se održavali u čast boga Dioniza. Slavili su ga pjevanim i recitiranim ditirambima i plesom i u tim svečanostima nalazimo početke tragedije i komedije. Korifej, koji je predvodio hor, vremenom se transformirao u glumca-interpreta određenog lika i time se dobila mogućnost dijaloga a time i sukoba tj. antagonizma. Legendarni Tespis prikazuje još u 6. vijeku prije Hrista takve predstave s jednim glumcem i zborom. U 5. vijeku prije Hrista takve pozorišne izvedbe dobijaju u Ateni svoj organizovani oblik i postaju takmičenja.

Najpoznatiji autori tragedija tako su Eshil, Sofoklo i Euripid, a komedija Aristofan. To su ujedno i jedini sačuvani autori. Vremenom, radi dinamizacije radnje, uvede su drugi, a zatim i treći glumac (uz obavezni zbor.) Glume samo muškarci koji često imaju više uloga u istom komadu: to im omogućuje maska koja ima određena obilježja vezana uz dob, stalež ili karakter lika; a tome je prilagođen i kostim. Prostor ispred hrama gdje se igraju predstave u pravilu je kružnog oblika a obično se naziva orhestra. U njegovu središtu nalazi se žrtvenik (timela) na kojem Dionizev sveštenik prije predstave izvodi žrtveni obred. Uz timelu igraju glumci, a oko njih se smješta zbor. Gledaoci su smješteni oko orhestre i u počecima stoje no vremenom se smještaju u amfiteatar. On je isprva drvene konstrukcije ali tokom 4. vijeka p. n. e. počinju se graditi monumentalne građevine od mramora i kamena. U duhu demokratičnosti za smještaj gledatelja vrijedi načelo ravnopravnosti sa izuzetkom prvog reda sjedala koji je namijenjen sveštenicima i počasnim gostima. Tada i scena postaje stalan objekt od kamena, a proscenijdobiva niz stupova između kojih se montiraju slikane dekoracije. Na krovu se, kao dramaturški efekt, pojavljuje deus ex machina. Za glazbene priredbe u antičkoj Grčkoj se podižu manji, natkriveni objekti - odeoni. Osim dramskih djela visokog stila (komedija i tragedija) izvodi se i tzv. mim, pučka komedija naturalističkih obilježja koju izvode putujuće družine zabavljajući puk na ulici parodirajući mitološke teme i improvizirajući scene iz svakodnevice.

Tako da mogu slobodno reći da su drame većinom iskarikirane realne situacije ili situacije sa jačim opisom nego što se može primjetiti u trenutku zbivanje iste.I tako sam koji korak bliže svom Teatru Apsurda.

Teatar Apsurda - Teatar Apsurda (Fr.Theatre de l'Absurde) je oznaka za određene drame napisane prvobitno od strane Evropskih tekstopisaca krajem 1940-ih, 1950-ih, i 1960-ih, kao i stil teatra koji se razvio iz njihovog rada. Kritičar Martin Esslin je skovao pojam Teatar Apsurda ondoseći se na ove drame zato što su vezane za široku temu apsurda, na grubo sličan način kojim ga Albert Camus koristi. Apsurd u ovim drama zauzima oblik ljudskih reakcija koje nemaju smisla ili ljudi koji nisu "ljudi", nego ništa više nego lutke, koje su kontrolisane od strane neke nevidljive vanjske sile ili nemaju kontrolu nad situacijom, čak i nad sobom. Iako se pojam primjenjuje na širok raspon drama neke se karakteristike podudaraju u mnogim dramama: komedija, često slična stilu nazvanom Vaudeville (Miješanje različitih drama u jednu, često nespojivih), pomiješano sa tragičnim ili užasavajućim slikama i situacijama u kojima su glumci uhvaćeni u neizlaznim situacijama, te često upadaju u klišejske razgovore, gdje zapravo komuniciraju ali se ne slušaju.Ili su prisiljeni da ponavljaju neke akcije ili stvari koji nemaju smisla isponove ne želeći da prihvate da nemaju smisla, jer glumci kao takvi ne znaju drugačije. Besmišlje ili cinizam, apsurd kao kritika na realnost ill apsurd realnosti su drame povezane sa ovim imenima: Samuel Beckett, Eugene Ionesco, Jean Genet, Harold Pinter, Tom Stoppard, Friedrich Durrenmatt, Fernando Arrabal, and Edward Albee.

Značajna obilježja - Iako oznaka Teatar Apsurda obuhvata širok dijapazon dramatičara oni imaju neka zajednička obilježja.

Tragikomedija - Najapsurdnije drame su u biti tragikomedije. Kao što Neill kaže u Beckettovoj drami Kraj Igre. Ništa nije smješnije od nesreće... to je najkomičnija stvar na svijetu. Ovdje se William Shakespeare navodi kao utjecaj na Apsurd Drame.

Durrenmatt kaže u svome eseju Problemi Pozorišta, Komedija sama je dovoljna za nas, ali je tragika moguća iako potpuna tragedija nije. Mozemo istisnuti tragediju iz komedije. Možemo to da naglasimo kao zastrašujući momenat, kao bezdan koji se odjednom otvori; ustvari mnoge Sekspirove tragedije su u biti Komedije iz kojih Tragedija jednostavno ispliva ako sa velikim naglaskom na tragediju, Teatar Apsurda odjekuje raznim izvrsnim komičnim izvedbama...

Kao eksperimentalni oblik pozorišta, Teatar Apsurda korsiti tehnike koje su posuđene od ranijih innovatora. Poput pisaca "besmislenih" poema Lewis Carroll-ra i Edward Lear-a. Poljskog dramaturga Stanislaw-a Ignacy-og Witkiewicz-a. Rusa poput Daniil-a Kharms-a, Nikolai-a Erdman-a, Mikhail-a Volokhov-a i ostalih, te Bertolt Brecht'-ova tehnika "udaljavanja".

Sto hoće reći da Teatar Apsurda je mješavina mnogih tehnika i stilova koji su se mnogo prije naziva Teatar Apsurda koristili.

Odnos sa Egzistencijalizmom - Teatar Apsurda biva često povezivan sa egzistencijalizmom I egzistencijalizam je odigrao veliku ulogu u filozofiji u Parizu tokom podizanja Teatra Apsurda. Ali zvati ga Teatrom Egtistencijalizma je problem iz mnogo razloga. Dobilo je ovaj sufiks djelom zato što je nazvan po konceptu apsurdnosti zagovoranog od strane Alberta Camus-a. Apsurd se najtačnije može nazvati egzistencijalizmom u jednakom smislu kako i djela F. K. nazivamo egzistencijalnim; utjelovljuje apsekt filozofije mada pisac nije predan sljedbenik istoga. Kao što je Sir Tom Stoppard (Britanski Dramaturg) izjavio: - Moram reći da nisam bio upoznat sa riječju egzistencijalizam dok nisam bio zadužen za Rosencrantz. Čak i sada egzistencijalizam nije filozofija, nalazim to zanimljivim i mogućim. Ali je istino da se drama može promatrati u egzistencijalističkim terminima, kao i u drugim terminima i pojmovima.

Mnogi apsurdičari su bili savremenici sa Jean Paul Sartre-om ali rijteko koji su se prepustili njegovoj filozofiji tj. njegovom egzistencijalizmu koji je izrazio u djelu "Biće i Ništavilo". Mnogi su imali komplikovane odnose sa njim. Sartre je hvalio Genetove drame, tvrdeći da je za Geneta: - Dobro samo iluzija, a da je zlo ništavilo koje se stvara iz ruševina dobra.

Ionesco je međutim prezirao Sartre-a. Ionesco ga je optužio da je podržavao komunizam ali je ignorisao zločine koje su počinili Komunisti. Njegovo djelo Nosorog je napisano kao kritika slijepog sklada, nebitno da li je to Nacizam ili Komunizam. Na kraju drame, jedan čovjek opstaje na Zemlji, opirući se promjeni u Nosoroga. Sartr je kritikovao Nosoroga: - Zašto je samo jedan čovjek koji se odupire? Ako ništa mogli smo saznati zašto, ali nismo ni to uspjeli... On se odupire zato što je tamo.

Sartrov kriticizam naglašava primarnu razliku između Teatra Apsurda i Egzistencijalizma. "Teatar Apsurda" pokazuje neuspjeh čovjeka bez da predlaže riješenje. U intervju iz 1966 godine, Claude Bonnefoy upoređujući apsurdnost Sartre-a i Camus-a rekao je Ionescu: - Cini mi se da ste Beckett, Adamov i vi počeli od manje filozofskih izvora te, vratili se klasičnim izvorima od iskustva iz prve ruke i želje da nađete novi pozorišni izričaj. I ako su Sartre i Camus promislili o tim idejama, vi ste ih opisali na savremeniji način. Ionesco je odgovorio: - Imam osjećaj da ovi pisci, koji su ozbiljni i bitni, govore o apsurdu i smrti, ali bez da su proživjeli te teme. Kod Becketta i Adamova je tu gola istina i izričaj koji se jasno vidi i osjeti u tekstu.

Nastanak i historija teatra apsurda - Apsurd ili Novi Teatar je pokret koji je izvorno Pariški Avant - Gardni fenomem vezan za veoma mala pozorišta u u Latinskoj četvrti. Nekoliko apsurdista je rođeno u Francuskoj poput Jean Genet-a, Jean Tardieu-a, i Boris Vian-a. Ostali su rođeni drugdje ali su većinu svog vremena provodili i živjeli u Francuskoj i često su pisali na francuskom. Ali da bi sebi približili temu, i možda je ovaj sljedeći pasus trebao ići prvi, ali ipak govorimo o apsurdu.

Na primjer Samuel Beckett je rodom iz Irske; Eugene Ionesco rodom iz Rumunije; Arthur Adamov je rodom iz Rusije. Kako je utjecaj Apsurdista rastao, stil se rapšrtio preko ostalih država, jasno viđeno u nekim dramama. Da li direkno inspirisano od strane Apsurdista Francuske ili iz kritikovanja istih. U Engleskoj su se pojavili sljedeći praktikanti "Teatra Apsurda": Harold Pinter, Tom Stoppard, N. F. Simpson, James Saunders, i David Campton; U Sjedinjenim Američkim Državama: Edward Albee, Sam Shepard, Jack Gelber, and John Guare; u Poljskoj: Tadeusz Rožewicz, Slawomir Mrožek, i Tadeusz Kantor; u Italiji: Dino Buzzati; i u Njemačkoj: Peter Weiss, Wolfgang Hildesheimer, i Gunter Grass. Također su u Indiji Mohit Chattopadhyay i Mahesh Elkunchwar obilježeni kao Apsurdisti. Drugi internacionali Apsurdistčki dramaturzi su: Tawfiq el-Hakim iz Egipta; Hanoch Levin iz Izraela; Miguel Mihura iz Spanije; Jose de Almada Negreiros iz Protugala; Mikhail Volokhov iz Rusije; Yordan Radichkov iz Bugarske; dramaturg i bivši čeki predsjednik Vaclav Havel i drugi iz Ceške i Slovačke Republike.

Značajna prikazivanja - Jean Genet-ove Sluškinje (Les Bonnes) bile su premijerno prikazane 1947. Eugene Ionesco-va Ćelava Pjevačica (La Cantatrice Chauve) premijerno je prikazana 11 Maja 1950 u pozorištu "Noctambules" (Francuska). Ionesco je pratio sa "Lekcijom" (La Legon) 1951 i sa Stolicama (Les Chaises) in 1952. Samuel Beckett-ova drama Čekajući Godoa je po prvi put izvedena 5 Januara 1953 u pozorištu "Babylone" u Parizu. 1957, Genet-ov Balkon (Le Balcon) je nastao u Londonu u "Pozorištu Umjetnosti". U Aprilu 1957, Beckett'-ov Kraj Igre je po prvi put predstavljen u "Royal Court" pozorištu situiranom u Lodnonui u Studiju "Champs-Elysees". Tog Maja, Harold Pinter-ova Soba je prikazana na univerzitetu u Bristolu. Pinter-ova Rođendanska Zabava je imala premijeru u zapadnom kraju 1958. Edward Albee- ova "Zoološka Priča" doživjela je premijeru u Zapadnom Berlinu na "Schiller Theater Werkstatt-u" 1959. godine.

29 Oktobra iste godine, Krapp-ova Posljedna Kaseta napisana od strane Beckett-a je doživjela premijeru u "Royal Court" pozorištu u Londonu. Fernando Arrabal-ov Piknik Na Bojnom polju (Pique- nique en campagne) također je premijerno odigran 1958. Genet-ovi Crnci (Les Negres) je objavljen iste godine ali po prvi odigran u teatru "Lutece" (Pariz) 28 Oktobra 1959. Te godine Ionescov Nosorog je doživio svoju premijeru u Parizu Januara 1960 u "Odeon" pozorištu. Beckett-ovi Sretni Dani su po prvi put prikazani u "Cherry Lane" teatru lociranom u New Yorku 17 septembra 1961. Albee-jev Ko Se Boji Virginijskog Vuka također je premijerno odigrana u New Yorku, 13 Oktrobra. Pinter-ov Dolazak Kući premijerno je odogran 1965 u junu u "Aldwych" teatru. Peter Weiss-ov "Marat - Sade" (Progon i atentat Jean-Paul Marat-a, izvedeno od strane zatvorenika za mentalno oboljele po dirigentskom palicom Marquis de Sade-a) je po prvi put prikazan u Zapadnom Berlinu 1964, također i u New Yorku sljedeće godine.

Atributi Pozorišta - Drame u okviru ove grupe su apsurdne zbog toga što se ne fokusiraju na logiku, realne pojave ili tradicionalno način odvijanja radnje. Umjesto toga one se fokusriaju na ljudska bića koja su zarobljenja u nepojmivom svijetu. Tema nepojmljivog dolazi u paru sa neodgovarajućem jeziku koji se koristi. Prema Martinu Esslinu, apsurdizam je: - Neizbježno devalviranje ideala, iskrenosti i smisla... "Teatar Apsurda" zapravo pita tj. traži od svog gledaoca da zamisli svoje riješenje date situacije ustom da sam zaključujei griješi. Iako je "Teatar Apsurda" viđen kao besmisao, on ima nešto reći i nešto što se može razumjeti. Esslin stavlja granicu između školskog objašnjenja apsurda (tj. izvan harmonije) i dramaturškog značenja. A dramatušrko značenje je sljedeće "Apsurd je ono što je lišeno smisla". Odsječen od svoje religije,metafizike i svojih "uzvišenih" korijena, čovjek je izgubljen.

Likovi u Teatru Apsurda - Likovi u ovakvoj vrsti dramu su izgubljeni i često životare u nerazumljivom univerzumu gdje napuštaju bilo ono što je racionalno i diskursivno jer takva spoznaja nije odgovarajuća. Većina likova izgleda kao automat koji je zapeo u klišeju razgovora ili su pak obične marionete svakodnevnice (Ionesco je nazvao - Staroga Čovjeka i Staru Zenu uber-marionetama). Likovi si povremeno stereotipni,arhipetni (ljudi koju nalaze idole i po njima žive) ili plitki. Sto su kompleksniji likovi u krizi to je njih svijet nerazumljiviji. Mnoge Pinter-ove drame sadržavaju likove zatvorene u zatvorenom prostoru mučene od strane neke sile koje ne mogu razumjeti. Njegova prva drama je Soba - u kojoj je glavni lik, Rose, napastovana od strane, Riley-a, koji ugrožava njeni "sigurni" prostor, i ako je pravi uzrok nevolje ostao nepoznat, te je ova tema često ponavljana u njegovim budućim radovima.

Likovi u drami apsurda se također suočavaju sa svijet kojeg su nauka i logika napustili... Ionescov lik Berenger (koji se ponavlja kroz više drama) se npr. suočava sa ubicom bez motivacije u istoimenoj drami Ubica, te ne uspijeva da ga razuvjeri sa logičnim argumentima da je ubijanje loše. U Nosorogu, Berenger ostaje jedini čovjek na planeti koji se nije. Likovi se također mogu naći zarobljenim u rutini, u metafikcionalnoj umišljenosti i zarobljeni u priči. Glavni likovi u Tom Stoppard-ovoj drami Rosencrantz i Gildenstern Su Mrtvi su se našli u priči (Hamlet) u kojoj je završetak već poznat tj. napisan. Radnja mnogih Apsurdističkih drama sadržava likove koji su međusobno zavisni jedni od drugih, većinom dvoje muškaraca ili dvoje muškaraca i žena. Ta dva lika mogu biti skoro ista ili su međuzavisni kao Vladimir i Estragon u Čekajući Godoa ili dva glavna lika u Rosencrantz i Guildenstern Su Mrtvi; jedan lik može biti vidljivo dominantan nad drugim i može da muči pasivnog lika (poput Pozze u Lucky-ija u "Čekajući Godoa" ili Hamm-a i Clov-a u drami "Kraj Igre").

Odnosi među likovima se mogu dramatično promijeniti kako drama odmiče, kao u Ionesco-ovoj drami "Lekcija" ili u mnogim Albee-ijevim dramama npr. "Zološki Vrt".

Jezik u teatru apsurda - Unatoč reputaciji besmislenog govora (jezika), veliki dio dijaloga u Apsurdističkim predstavama je prirodan. Trenuci kada traže utočiste u besmisaonom dijalogu ili u jezički klišej kada se pričinjava da su riječi izgubile svoju prepoznatljivu funkciju, te stvarajući nerazumijevanje među likovima čini "Teatar Apsurda" prepoznatljivim. Govor često pridobije određeni fonteski ili ritmički kvalitet što proširuje tj. otvara širok pojam komične zaigranosti. Profilirani Apsurdistički jezik će da se raspinje od besmilenih klišeja preko igre riječi do besmisla. Govor u drami Ćelava Pjevačica npr. je inspirisan razmjenjivanjem praznih klišeja, koji se vremenom nagomilaju ali nikada ne prave smislen dijalog. Tako i likovi u spomenutoj drami pričaju takoreć, rutinski bez da ikakav dijalog ima smisao i logiku, štaviše to uopšte ne liči na ljudski dijalog. Mnoge Beckett-ove devalviraju govor za dobrobit markantog. Harold Pinter-poznat po svojoj "pauzi" - predstavlja subtilniji elliptični dijalog. Sljedeći dijalog je tipičan za Pinteria.

Sljedeći dijalog je između Astona i Daviesa u drami "Čuvar"

ASTON: Manje više to je tačno što ti...

DAVIES: To je to... To je ono što ja dobijam. Mislim, koji tipovi poslova. (Pauza)
ASTON:Pa, postoje stvari poput stepenica...i... zvona.
DAVIES: Ali to bi bilo pitanje. Zar ne bi ? Pitanje metle, zar nije?

Većina dijaloga u Aspurdističkoj drami (posebno u Beckett-ovim i Albee-ijevim dramama) prikazuje ovakav način izbjegavanja i nemogućnosti da se ostvari veza u dijalogu.

Kada se jezik koji je bez sumnje besmislen pojavi, on također prikazuje ovu nepovezivost, koja se može koristiti za komične efekte; poput Lucky-jevog dugog govora (Godo) kada Pozzo kaže da Lucky pokazuje talenat za "razmišljanje" dok ga drugi likovi komično pokušavaju zaustaviti:

LUCKY: Dato postojanju kao što je promumljano naglas u javnim djelima Puncher-a i Watmann-a o ličnom Bogu, quaquaquaqua sa bijelom bradom quaquaquaquaqua izvan vremena bez dodataka ko sa svetih uzvišenja aphatia svetih aphata voli nas dražesno sa nekim izuzecima, zbog nepoznatih razloga ali vrijeme će nam reći zašto smo u ovakvoj patnji.

Besmisao je također jako prisutna u Pinter-ovoj drami Rođendanska Zabava kada Goldberg i McCarnn muče Stanley-a sa očigledno besmislenim pitanjima:

GOLDBERG: Šta koristiš za piđame ?
STANLEY: Ništa.
GOLDBERG: Ti kaljaš svoje ćebe na kojem si se rodio MCCANN: A šta o Albigensenist heresy-ju?
GOLDBERG: Ko je zalio obrtaljku u Melbournu?

MCCANN: A šta o o blagoslovljenom Oliver Plunkett-u?

GOLDBERG. Ajde zucni Webber-u. Zašto je kokoš prešla ulicu?

Kao što se vidi u navedenim primjerima, "Teatar Apsurda" se može također koristiti da se demonstrira ograničenost jezika pitajući određenost nauke i poznavanje istine.

U Ionesc-ovoj drami "Lekcija", profesor se trudi da silom objasni studenstu svoju besmilenu lekciju iz Filologije.

PROFESOR: Na Spanskom: Ruže moje bake su žute kao moj djed koji je Azijatskog porijekla; na Latinskom: Ruže moje bake su žute kao moj djed koji je Azijatskog porijekla; na Latinskom. Da li primjetiš razliku? Prevedi ovo na... Rumunski Učenik: Kako ću reći ruže na Rumunskom?

PROFESSOR: Pa kako drugačije nego ruže? Ruže postoje u svim jezicima, je l' ti sad jasno?

Zaplet u teatru apsurda - Za razliku od tradicionalnih zapleta, u "Teatru Apsurda" zavjere se najčešće sastoje od hrpe besmislenih klišeja koji se ponavljaju i rutina koje isto tako nemaju smisao. Kao što je to vidljivo u Čekajući Godoa i Ćelava Pjevačica. Često je tu i prisutna prijeteća nepoznata vanjska sila koja ostaje misterijom poput drame Rođendanska Zabava, gdje se Goldberg i McCann suoče sa Stanley-em, muče ga sa apsurdnim pitanjima i odvuku ga sa sobom na kraju bez da razlog tome bude jasan Još jedan primjer je u Albee-jevoj Delikatnoj Ravnoteži.

Harry i Edna nalaze utočište u domu svojih prijatelja Agnes i Tobias zato što su odjednom prestravljeni, ali imaju poteškoća objasniti šta ih je toliko prestrašilo.

HARRY: Nije bilo ničeg... Ali smo mi bili prestravljeni

EDNA: Mi smo... Bili... užasnuti
HARRY: Bili smo prepadnuti. Bilo je to kao da smo bili izgubljeni: veoma mladi ponovi, sami sa mrakom, izgubljeni. Nije bilo ničeg. Čega bi se trebali bojati... Ali...

EDNA: Bili smo prestravljeni... Ali tamo nije bilo ničeg...

Zaključak - Ovo sve što sam sročio u ovih nekoliko stranica je nažalost prikaz ovog Svijeta, gdje svi mi obitavamo i živimo. Ljudi često zbog manjka volje, straha, ideja pribjegavaju šablonima i klišejima zaboravljajući da je svako biće i svaka situacija manje-više unikatna i ne može joj se prići šablonom, a to je najveća greška večine ljudi, što se ubace u klišej života misleći da žive ono što žele do onog trenutka kada se osjete usamljenim a imaju sve što su šablonski željeli. Pa postajemo mizerni, čuvamo probleme duboko u sebi a dok se zapravo smijemo cijeli dan, zar nije to apsurdno.

Apsurdno je pričati samo da se priča, jer mislimo da će se neko razočarati u nas zato što mu nismo odgovorili, pa mislimo da ako prepoznamo jednu začkoljku koja podsjeća na neki prijašnji događaj, trebamo da postupimo isto kao nekada neiskreno, nepromišljeno, te onda i griješimo.Isto kao kada sretnemo nekoga na ulici i pitamo ga - Šta ima? (bez ikakve želje da znamo šta ima, ali postavljamo to pitanje jer je to rutina).

- Nema ništa, kod tebe? (Znajući da ne želi čuti odgovor na prvo pitanje odgovorimo također rutinski, jer znamo da se to očekuje od nas)
- Ma evo, pomalo. (Neodređen odgovor, samo da se krene dalje)

Robovi smo očekivanja, šablona i predrasuda pa se često shodno tome i ponašamo, bez ijednog trenutka da zastanemo i pogledamo oko sebe da vidimo ko smo i gdje smo, ali čim se osjetimo ugroženim spremni smo pobjeći u naš šablon, gdje imamo identitet iako mi nismo to za šta se predstavljamo. Samo se bojimo ničega, citiram Boj se ovna, Boj se govna. Kad ćeš živjeti?

Bojimo se biti osuđivani jer zaboga razmišljamo drugačije, želimo drugačije stvari.To je normalno niko od nas nije isti, ali to treba da bude prednost, naša raznovrstnost treba da bude našo blago gdje ćemo jedni druge da nadopunjavamo,ali ne. Lakše je pobjeći u šablone i živjeti po tuđim citatima, po tuđim vizijama bez svoje i onda kada ne znamo zašto smo ono što jesmo, ulazimo u besmisao i rutinu govoreći. Sutra ću, kao da ima vremena na pretek. U ljudskoj je prirodi nažalost da sami sebe sputavamo, ubacujemo u šablone jer je to lakše ali moramo se naučiti da radimo kako treba iako je to uvijek teže ali samo tako možemo biti sretni i možemo poput Frank Sinatre reči: - I Did It My Way. Ili učinio sam to na svoj način, pa kakav god da je taj način on je ispravan za mene i pokušavam da izbjegavam klišeje, rutine jer samo se zavitlavamo misleći da radimo nešto a u biti ne radimo ništa, samo sjedimo i prepisujemo tuđi život na svoje stranice. Ali dokle god ima ljudi, bi će i apsurda; dokle god je ljudi ovaj svijet će biti "Teatar Apsurda".

To je naša svakodnevnica, mislim da bi je trebali mijenjati i stavljati više smisla u osmijeh, u pogled i u te sitnice i radili po svome pa čak i pogrešno, tako se i uči. Prvo si takoreć glup, neiskusan i zato griješiš, ali napreduješ i tek onda kada nešto proživiš i uradiš neke poteze možeš napraviti sebe i izgraditi sebe.

Evropska i srpska književnost u prvim decenijama 20-tog veka

Jean Paul Sartre - Šta je književnost

Književnost - Alegorija

Književnost - Barok u hrvatskoj književnosti

Književnost - Epika

Književnost - Epska narodna poezija i podela

Književnost - Homersko pitanje

Književnost - Humanizam i renesansa

Književnost - Književni rad kod Hrvata

Književnost - Književni rad kod Makedonaca

Književnost - Lirska narodna poezija

Književnost - Moderna u evropskoj književnosti

Književnost - Narodne pesme iz narodnooslobodilačke borbe

Književnost - Narodne pripovetke - podela

Književnost - O našim najranijim narodnim pevačima

Književnost od renesanse do racionalizma

Književnost - Slovenačka književnost u srednjem veku

Književnost - Srpska srednjovekovna književnost

Književnost - Stilske figure - Figure dikcije

Književnost - Termin interpretacija

Književnost usmena

Književnost - Uticaj narodne na umetničku književnost

Književnost - Zapisivači i sakupljači narodne poezije

Književnost - Značenje termina simbolizam

Metodologija proučavanja književnosti

Proučavanje književnosti

Realizam u književnosti

Realizam u književnosti jugoslovenskih naroda

Realizam u književnosti kod Hrvata

Realizam u književnosti kod Slovenaca

Srpska srednjovekovna biografska književnost

Stara književnost

Struktura književnosti

Teorija književnosti - Skripta za ispit